Λίγο πριν

Κάθε δρόμος χωρίζει τον κόσμο στα δύο.
Αμέτρητοι δρόμοι κόψαν τον κόσμο κομμάτια
και το παζλ διαλύθηκε.

Κάψαν τα δάση για να εξοντώσουν τις νεράιδες.
Αρρωστήσαν τους ανέμους

για να εκδιώξουν τους αγγέλους.
Φαρμάκωσαν τη θάλασσα

τις γοργόνες να αφανίσουν.

Κάρφωσαν κεραίες για να διώξουν τους θεούς.
Δηλητηρίασαν τη νύχτα
για να χαθούν τ’ αερικά.
Και τώρα ήρθε η σειρά μας.

Βγήκαν στους δρόμους τα θηρία.
Ζωντανέψαν οι δεινόσαυροι.
Γέμισαν δράκους οι πλατείες.
Τέρατα στα παράθυρα
στις πόρτες οι γορίλες.
Μας κυνηγήσαν λάμιες
μας πήγαν από τη Σκύλλα
στον Καϊάφα.
Και τώρα ήρθε η σειρά μας.

Οι μεγάλοι φθόνησαν
κι οι μικροί λουφάξαν.
Οι φτωχοί αγοράστηκαν
κι οι πλούσιοι πουληθήκαν.
Οι άγριοι σκληρύνθηκαν
και οι αβροί αιωρηθήκαν.
Οι υγιείς αναχώρησαν
κι οι άρρωστοι συνηθίσαν.
Και τώρα είναι η σειρά μας.

Θα γελάμε

Θα γελάμε τότε

με ό,τι πιστεύουμε τώρα.

Τα τέρατα που μας πολιορκούν

θα στέκουν κούφια, ανύπαρκτα.

Θα γελάμε με κατανόηση και συμπάθεια

κι η ανωτερότητά μας θα χορεύει

με μια υποψία σκαρφαλωμένη στον ώμο της.

Θα γελάμε με συναίσθηση και χαρά

μα μέχρι τότε θα κλάψουμε.

Θα κλάψουμε να ξεπλύνουμε

και να ξεπλυθούμε

κι άλλοι από τις νυχιές των διπλανών τους

σε τούτο το πηγάδι μέσα στοιβαγμένοι

άλλοι από το ποδοπάτημα των από πάνω τους

άλλοι από μάχες με θηρία,

μ’ αίμα θα θρέψουν

τα ροδοκόκκινα χείλη που θα γελάνε,

θα γελάνε παίρνοντας το αίμα μας πίσω.

Τα γέλια θ’ αντηχούν στους αιώνες

και στους γαλαξίες.

Μα ως τότε ένα νομίζω είναι

που θα μας κρατήσει,

η ευγένεια.

Τώρα που όλα διαλύονται

ας ανακαλύψουμε την ευγένειά μας

γιατί χωρίς αυτή δεν είναι

καθόλου σίγουρο το αν κάποτε

θα μπορούμε να γελάμε.

Κι ας πάψουμε να είμαστε αναίτια ευγενικοί. 
Αν θέλουμε να είμαστε αληθινά ευγενείς.