σαν τα βαγόνια
ενός μυστήριου συρμού
που σαν περάσει
μέσα στη χάση
στο άλλοτε και στο αλλού
θα δεις την άλλη
πλευρά και πάλι
τούτου του γνώριμου σταθμού
ή
θα πηδήξεις
και θα τ’ αρπάξεις
θα μπεις θα μένεις
και θα οδηγήσεις
κι ίσως να φτάσεις
στα μαύρα δάση,
μην περιμένεις
να σταματήσει.
Περνούν τα χρόνια
σαν τα βαγόνια
ενός τρένου μυστικού
που κουβαλάει
αστέρια πάει
στην άλλη άκρη τ’ ουρανού
στην αποβάθρα
θα γνέφεις λάθρα
τούτου του απίστευτου καιρού
ή
θα πηδήξεις
και θα τ’ αρπάξεις
θα μπεις θα μένεις
και θα οδηγήσεις
κι ίσως να φτάσεις
στα μαύρα δάση,
μην περιμένεις
να σταματήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου