ΤΑ
ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΝΕ ΞΥΠΝΙΟΥΣ

Πέμπτη 16 Απριλίου 2015

Γέννηση

στον Οδυσσέα
Αναρωτήθηκα όταν καλείς έναν
οργανισμό στη ζωή
τι πρέπει να του τάξεις
για να 'ρθει με χαρά;
Ώρες ιστορικές, παγκόσμιες ημέρες,
ονειρεμένες αποδράσεις;
Ή νύχτες αμαρτίας και
πράγματα πέρα απ’ τα συνηθισμένα;
Μήνες του μέλιτος,
ελπίδες ν’ αλλάξει η ζωή του,
σωτήρια έτη, χρυσές δεκαετίες;
Ήρθε παιδί
και σου ζητάει
ν’ αφουγκραστείς.
Ήρθε να πραγματώσει.
Την τέχνη του μη τεχνητού.
Χαμόγελα, χαρά, χάδια, διαχύσεις.
Αγάπη ζητάει.
Κι εσύ δεν ξέρεις τι είναι αυτό.
Και μπορείς έτσι να το ανακαλύψεις.
Ν’ ανακαλύψεις το Θεό.
Ο Θεός είναι αγάπη, ναι...
ποιος μπορεί με σιγουριά να πει
αν ήταν ίδιος πριν δημιουργήσει
τα πλάσματά του;
Μπορούσε να νιώσει το είναι του
χωρίς να το απευθύνει;
Μήπως η αγάπη και η δημιουργία
είναι η κάθε μια
ο λόγος
ο όρος
και ο τρόπος
ύπαρξης της άλλης;
Ο λόγος
ο όρος
και ο τρόπος
της ύπαρξης;