ΤΑ
ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΝΕ ΞΥΠΝΙΟΥΣ

Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2017

Περί εξουσίας

Μόλις κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία:
Από τις διαμάχες που γίνονται για την εξουσία, η μόνη οντότητα που ποτέ δεν βλάπτεται είναι η ίδια η εξουσία. Συνήθως αυτή δυναμώνει και ο βαθμός κυριαρχίας και ελέγχου πάνω στους ανθρώπους εντείνεται.
Παρ’ όλες τις αλλαγές συστημάτων που έχουν συμβεί στην ιστορία, υπάρχει ένα σύστημα που ποτέ δεν άλλαξε: η ύπαρξη εξουσίας. Το σύστημα αυτό μέσα από την αλλαγή των μορφών του επιτυγχάνει την αναπαραγωγή και την επέκτασή του.
Τα χαρακτηριστικά της σημερινής υπερσυγκέντρωσής της μελετώνται στο βιβλίο αυτό, καθώς και ο ρόλος και η λειτουργία της παλαιότερα, σήμερα και ίσως στο μέλλον. 

Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2017

Αιώνας

Απαγγέλοντας το ποίημά μου "Αιώνας", που πρώτευσε στο φετινό πανελλήνιο διαγωνισμό της Εταιρίας Λογοτεχνών και Συγγραφέων Ηπείρου, με θέμα την ειρήνη. 
26 Αυγούστου 2017, Λυρική Παμβώτιδα, νησί Ιωαννίνων, (φωτογραφία Χάρης Μπινώλης). 


Αιώνας 

Και είπε ο άλλος: 
«Σφαγμένα αγάλματα, καμένοι πρωταγωνιστές 
τρύπια τοπία, άφωνοι χώροι... 
η... επανάσταση της άλλης όχθης».
Και η ηχώ είπε:
«Ακολουθούμε όλοι τον ίδιο δρόμο
και κυρίως εμείς που κολυμπάμε στο νερό που πίνουμε,
που τρεφόμαστε με λάσπη κι έχουμε
τη γεύση του ουρανού στον ουρανίσκο μας,
εμείς που κάθε φορά που βλέπουμε
τον ήλιο
είναι σημάδι ότι πάμε καλά.
Στους καταρράχτες σβήνει η εικόνα τ’ ουρανού.
Στους κεραυνούς πνίγεται το νερό».
Κάποιος πήγε ν’ αγκαλιάσει
και του δέσανε τα χέρια.
Κάποιος πήγε να πετάξει
και του καρφώσαν τα φτερά.
Ο άνεμος, αχ ο άνεμος.
Και είπε ο ένας:
«Φωτιά, φωτιά!! Η νύχτα να καεί».
Και είπε ο άλλος:
«Φωτιά, φωτιά!! Να σβήσει η μέρα».
Και έγινε παντού φωτιά.
Και η ηχώ είπε:
«Εδώ στην κορφή της θάλασσας βλασταίνω,
εκκρίνω
γεννάω το σύμπαν μου εδώ.
Θεοί και Θεές λατρέψτε με εδώ.
Υπόσχομαι θα πιω το αίμα σου ουρανέ. Δώσ’ το μου».
Χύθηκε ο ουρανός
και το ποτάμι πλάταινε.
Και είπαν τα λάβαρα και τα εμβατήρια:
«Πίσω νερό. Μόνο ό,τι καίγεται μπορεί να λάμψει».
Και είπε ο κατακλυσμός:
«Ησύχασε φωτιά. Μόνο ό,τι ρέει μπορεί να ζήσει».
Και ακούστηκε η ηχώ:
«Πηγή και θάλασσα, γη και ουρανός.
Πότε ποτάμι και πότε κεραυνός.
Ποτέ δεν φύγαμε, κι έχουμε φτάσει, και ταξιδεύουμε».
Και εμφανίστηκε η ουράνια πύλη
κι άρχισε ν’ απλώνεται.
Κι έγινε ίριδα παντού, όλος ο θόλος
μια ουράνια ίριδα.
Κι οι ίριδες γλύκαναν, κατάλαβαν, κοιτάχτηκαν.
Δεν είπαν τίποτα.