ΤΑ
ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΝΕ ΞΥΠΝΙΟΥΣ

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Άβυθος

Άνεμοι χτενισμένοι από κοκοφοίνικες
γδαρμένοι από αγκάθια
με κοριτσίστικα τραγούδια μεθυσμένοι
κολυμπούν στα υψίπεδα φεγγαρόφωτα
βράδια του εφήμερου νόστου,
ξανοίχτηκαν στα βαθιά
σήματα του αγνώστου
για πάντα χαμένου βυθού.
Μια αμαξοστοιχία βιομηχανικών ονείρων
γεμάτα ιπτάμενους ίσκιους
και άλλα οικεία δέη που σβήνουν
τις προσωπικές ιστορίες
αφήνοντας μόνο τη μεγάλη ιστορία
που μας ενώνει ίσως όλους,
είναι τόσο ανυπόφορη, σχεδόν όσο
το τρίξιμο της αιώρας
στην καραϊβική ραστώνη
συνεπαρμένων προφητών, αιωρούμενων
από τον ένα τροπικό στον άλλο.
Αν αποδέχεσαι ό,τι είσαι
αποδέχεσαι ότι είσαι,
το ηφαίστειο γίνεται νησί,
το σκας σαν κίτρινη πεταλούδα
μέσα από το σκοτάδι που αναλύεται
σε καπνούς κι αναθυμιάσεις
στη μεσόγειο τελετή,
εκεί που υπάρχουν μόνο τα πάντα
κι ούτε ένα φωτάκι παραπάνω
που θα ενοχλούσε
την αστεροειδή
πανδαισία των βλεμμάτων.

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Το προπατορικό χρέος

Το μέλλον μου πουλήσατε,
το δανείσατε,
το παίξατε στο τζόγο.
Μόλις γεννιέμαι σας χρωστώ,
φύτρα καταδικασμένη
προπατορική ποινή.
Την ώρα της γέννας μου
είμαι ένοχος και πρέπει να πληρώσω.
Ο χώρος του κορμιού μου εκποιημένος
οι προθεσμίες πιέζουν,
ο χρόνος μου ανώνυμος
οι μέτοχοι ωρύονται για αποδόσεις.
Παλιά φορτώναν αμαρτίες
σήμερα χρέη.
Μπήκα στο νόημα…
Θα περάσουν γρήγορα
τα άχαρα τούτα χρόνια
και θα μπορώ πολίτης ευυπόληπτος
να γίνω πωλητής κι εγώ
της επόμενης γενιάς.
Με χρέη ήρθα, όσο τα αυξάνω
τόσο πιο πολλά κερδίζω.
Θέλω καταθέσεις, ομολογίες
πιστώσεις, άυλες αξίες
χρήμα, μέτρο όλων των ανθρώπων,
χωρίς αυτό
πώς θα τους αντιμετωπίσω;
Ήδη έχω εξασφαλίσει
κεντρικό αυτοματισμό λειτουργιών
συνεχή ενημέρωση για νέα προϊόντα
χημική ρύθμιση ισορροπιών
και βρίσκομαι πάντα σε σύνδεση
προσωπική
με τον αόρατο δανειστή της ζωής.
Σ’ ευχαριστώ, τα πάντα σου χρωστώ
εσένα που αποφασίζεις
ποιος θα επιζήσει, εσένα
που μαθαίνεις στους ανθρώπους
πάντα να ποντάρουν
στην καταστροφή.
Ποτέ δεν κέρδισαν ολοσχερώς.
Μα πάντα καταφέρνουν
να καταστρέψουν τους επόμενους.
Καθένας χαλασμένος
κι ο κόσμος πιο πολύ.
Γιατί ν’ αλλάξω εγώ ποντάρισμα;
Κι αν κάποια γενιά αρνηθεί να γεννηθεί,
δεν έρθει εδώ τα χρέη της να πληρώσει,
τίποτα δεν τελειώνει.
Ο οριστικός θάνατος καταργήθηκε.
Θα ξαναζεί ο καθένας πάλι,
βελτιωμένος κλώνος
και κληρονόμος
του εαυτού του,
πάλι και πάλι θα έρχεται να πληρώνει
των προηγούμενων ζωών
και των επόμενων

το προπατορικό χρέος.

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Διχογνωμία


Κάποιοι έλεγαν ότι το παιχνίδι έχει πια τελειώσει

άλλοι φώναζαν ότι είναι στημένο

και μερικοί ότι παιχνίδι δεν υπάρχει.

Άκουγες να λέγεται ότι φταίμε όλοι μας,

πως μας αξίζουν όσα και να πάθουμε,

όμως υπήρχε και η άποψη πως οι εχθροί μας

είναι παντοδύναμοι ραδιούργοι.

Πολλοί πίστευαν ότι η κατάσταση είναι

πέρα από κάθε φαντασία εξωφρενική

μα και αρκετοί πως δε συμβαίνει τίποτα σοβαρό,

τα ίδια αυτά γίνονταν πάντα.

Κάποιοι θεωρούσαν την καταστροφή βέβαιη,

ενώ άλλοι ήταν σίγουροι ότι το καλό θα νικήσει.

Υπήρχε μεγάλη διχογνωμία.

Σε ένα μόνο συμφωνούσαν όλοι.

Να μην κάνουμε τίποτα.