Αλέξης Δάρας
Συνάντηση με έναν (εκ)ποιητή της εποχής του
Ο
Αλέξης Δάρας είναι ένας από τους 22 ποιητές που εξέδωσαν στις εκδόσεις
Άπαρσις την ποίησή τους. Η «Ποίηση στην εποχή της Εκποίησης», όμως, δεν
εξαντλείται σε μια ποιητική συλλογή. Η ομάδα τους, όπως μας είπε ο ίδιος και
όπως διαβάζουμε και την εισαγωγή του πολύ όμορφου βιβλίου, έχει οργανώσει
αρκετές ανοιχτές αυτοσχεδιαστικές βραδιές σε διάφορους χώρους στο κέντρο της
Αθήνας, συνδυάζοντας την ποίηση και με άλλες τέχνες. Από τον Ιούνιο του 2011
μέχρι σήμερα επιμελείται τη ζωντανή ραδιοφωνική εκπομπή «ποίηση στην εποχή της
εκποίησης» κάθε Κυριακή στις 8.00 το βράδυ, στο δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό
Ηρακλείου Αττικής «Επικοινωνία» στους 94.0 των fm. Έχει συμμετάσχει σε δημόσιες
δράσεις όπως η Μέρα δρόμου και η Διαμαρτυρία των ποιητών. Το Μάρτιο του 2011
πήρε μέρος στην έκθεση «Εικονοποίηση» που διοργάνωσε στο ίδρυμα Κακογιάννη ο
«Ορίζοντας γεγονότων» και, στις αρχές του 2012, η συνεργασία αυτή συνεχίστηκε
με τη συμμετοχή στις εκθέσεις «Ουτοπία» και «Ερωτοπία». Η «ποίηση στην εποχή
της εκποίησης» πήρε μέρος στο Φεστιβάλ Αντίστασης των κατοίκων της Κερατέας τον
Απρίλιο του 2011. Είχε παρέμβαση τον Ιούνιο του 2011 στο κίνημα του Συντάγματος
με μοίρασμα έντυπων ποιημάτων και απαγγελίες.
1.Αλέξη,
η δική σου ποίηση αντλεί έμπνευση αποκλειστικά από μια εποχή κρίσης και
εκποίησης, από προβλήματα και ζητήματα κοινωνικής φύσης; Το άτομο με τους
δικούς τους προβληματισμούς (έρωτας, φιλία, ψυχή) την επηρεάζει καθόλου;
Η
αρχή και η κατάληξη της ποίησής μου είναι το άτομο. Πιστεύω ότι όσο πιο
αυθεντικά προσωπική είναι η ποίηση τόσο πιο πανανθρώπινη γίνεται, τόσο βαθύτερη
επικοινωνία προκαλεί. Δεν έχει για μένα αξία η ποίηση χωρίς την ομορφιά και την
αγάπη, ακόμη κι αν επρόκειτο να διατυπωθεί κάτι υπέρτατα σοφό. Τα
τελευταία 5-6 χρόνια η ποίησή μου έχει μια πολύ πιο εμφανή πολιτική διάσταση
από πριν. Ψυχο-πολιτική, πιο σωστά. Το κρίσιμο σημείο ήταν οι φωτιές του 2007,
οπότε ένιωσα ότι έγινε η επίσημη κήρυξη ενός πολέμου που μέχρι τότε συνέχιζε
ακήρυχτος.
2.Τι
θεωρείς ότι είναι τελικά αυτό που διαχωρίζει την ποίηση από την πεζογραφία; Δε
μιλώ για στοιχεία μορφής.
Ο
πεζογράφος περιπατεί με τον αναγνώστη. Ο ποιητής τον αποπλανεί. Ο
πεζογράφος με τον αναγνώστη είναι ομοτράπεζοι. Ο ποιητής με τον αναγνώστη είναι
ομοούσιοι. Όταν τελειώνει ένα μυθιστόρημα, ο δημιουργός του μένει εδώ για να
συζητήσει τις απορίες μας.Όταν τελειώνει ένα ποίημα ο ποιητής έχει ήδη
φύγει. Ο πεζογράφος προσφέρει τις λέξεις του. Οι λέξεις του ποιητή είναι η
αμοιβή του. Η ποίηση είναι εκποίηση. Απαιτεί από τον ποιητή να εκποιήσει το
οραματοσυναίσθημά του, αρκούμενος σε κάποιες λέξεις που πληρώθηκε αφού του
επετράπη να τις διαβεί.
3.Γιατί
η ποίηση δεν βρίσκει ευρεία αποδοχή; Τη βαριούνται οι άνθρωποι, δυσκολεύονται
να την κατανοήσουν, λες, ή μήπως είναι εξ ορισμού μια τέχνη για λίγους;
Αυτή
ακριβώς η αντίληψη, ότι η ποίηση είναι τέχνη για λίγους είναι βασικός λόγος της
έλλειψης αποδοχής της. Γιατί η τέχνη για λίγους εκφυλίζεται εύκολα σε τέχνη που
δεν έχει κάτι να πει. Οι ποιητές έχουν την κύρια ευθύνη γι’ αυτό. Πιστεύω
πάντως ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει σαφής θετική μεταστροφή του
ενδιαφέροντος για την ποίηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου