Στάσεις

Πέρα απ’ τις θάλασσες της δίψας,
πολύ πιο πέρα
απ’ τους παρθενογεννημένους αδριάντες,
στη χώρα των γύρινων αφρών,
εκεί που οι γαλάζιοι καπνοί αλλάζουν γεύσεις
κι αέναα ανακατεύονται σβήνοντας τα ίχνη
μ’ έδαφος ζελεδένιο φωσφορίζον
-κοίλο σα μάγου χύτρα-,
χώρα ζωσμένη αμμουδερούς και γυάλινους ατμούς
που απ’ τους κρατήρες της ολοένα ξεφυτρώνουν
φτερένιες φυλλωσιές που χάνονται
σε μαβιά λυτά σύννεφα,
εκεί είναι όλα τα πράγματα βουβά,
νυχτερινοί σταθμοί στις οθόνες φευγάτης τρενόπολης
εκεί ’ναι τα πάντα μέσα σ’ όλους τους ήχους,
σκέψεις ανάσας,
λιωμένες κάτω απ’ τις δειλές τους λέξεις.

Μεταφραστής του ανέμου,
θρασύς κι ευλαβικός τραγουδιστής του
ψάχνω το στίγμα μου στης Τριρ και της Σαρλβίλ
τα πεζοδρόμια και τα ξενοδοχεία.
Δίχως πρόλογο ν’ απλώσω την μπουγάδα μου,
ζάρι απειρόεδρο στα χέρια μου η ζωή μου
δίχως επίλογο να ξαπλώσω καπνίζοντας.
Σκίζομαι με το δηλητηριασμένο ξυράφι
που σφίγγω γερά στα δόντια μου,
ρουφώ καταρράχτες αστροουσία,
αναβλύζω, ρουφιέμαι, αναμιγνύομαι,
το μισόγυμνο αγέρι στεγνώνει
στις ροές μου τις λάμψεις του αγώνα.
Φεύγω για να δω, με παρασέρνουν ρέοντες δρόμοι,
που κυλούν πάνω σε βιολετιούς ψιθύρους
και σε σαρκώδεις νότες.
Δρόμοι που χύνονται πέρα απ’ το τέρμα τους
παφλάζοντας.

Δεν έχω πια τίποτα να κρύψω,
όλα μου τα διακινδύνευσα,
είναι οι τσέπες μου γεμάτες αυθαιρεσίες και νόμους,
μόνη ζωή, ιδανικό, σκοπός, η ζωή χωρίς σκοπούς
μοναδικό αντίτιμο για ν’ αγοράζω την ψυχή μου,
είναι οι τσέπες μου τα σκισίματα στο δέρμα μου,
σαλεύουν άγρια μέσα μου εκκωφαντικές μελωδίες,
τις τραβώ απ’ το μαρτύριο του ξυραφιού και τις βουτώ
στο μαγεμένο πηλό τον τυχοδιώκτη.
Παραδίνομαι στον αιώνιο παραλογισμό
που εφεύρα κι εγώ, τινάζω
από πάνω μου την αιώνια παραμονή,
κατουράω την ικανοποίηση που μπέρδευα
με το σπέρμα μου
κι αρχίζω μ’ αυτό τώρα να φτιάχνω χώρες απάτητες,
να χτίζω πόλεις ανειρήνευτες και τρέχω.
Τρέχω.
Ιδρώνω.
Ιδρώνω συνήθεια που εξατμίζεται δροσίζοντάς με.
Πολύ πιο πέρα από τις θάλασσες της δίψας,
άνεμοι ανθισμένοι έρχομαι.