Το νόημα

Είμαι έτοιμος να σκάσω.
Και σκάω ευθύς αμέσως.
Ευτυχώς γύρω μου υπάρχουν δέντρα
που φτερουγάνε τα κλαριά τους
στου ανέμου την ανάσα.
Κι η θάλασσα από πίσω τους
αμίλητη σαν κατακάθι τ’ ουρανού
που πίνω στου κόσμου το φλιτζάνι.
Βλέπω τον άνθρωπο που ξέρουμε.
Θέλει να είναι σημαντικός
να επηρεάζει, να έχει ρόλο.
Τα κύτταρά μας κάποτε θέλανε το ίδιο.
Κι ακόμη πού και πού το θέλουν.
Να γίνουν βασιλιάς στο παραμύθι της φωτιάς.
Βασίλισσα στο στρόβιλο της φύτρας.
Να γίνουν ωάριοΚαρδιά.
Να γίνουν σπερματοζωάριο
Εγκέφαλος μυελός.
Μα έμαθαν σιγά σιγά.
Έμαθαν τον εαυτό τους.
Την ηδονή.
Παραδόθηκαν και ψάλλουν ύμνους
προς τη ζωή, την ύπαρξη, τον κόσμο.
Αν είμαστε όλοι οι άνθρωποι κύτταρα
ενός σώματος
θα ’θελα να ’μουνα στο αίμα,
να ταξιδεύω και ν’ αλλάζω διαδρομές
ψάχνοντας να βρω
το νόημα,
το νόημα αυτό που πάντα ψάχνει το αίμα.