Ηλιόμελο

Ο άνεμος φύσηξε και παρέσυρε
τις συμπτώσεις και τις αντιστίξεις.
Το τοπίο έγινε δεδομένο
καθετί σύμβολο του εαυτού του
και του όλου.
Έτσι ο χρόνος προσέθετε
νέα στοιχεία και μια πλοκή
δαντελωτών χοροτροχιών εισέβαλε
στα ανοίγματα των ιστοριών.
Η κίνηση συνέχιζε
και ήρθαν οι εποχές,
έτσι ήρθε και η εποχή
που λατρεύτηκε ο κύκλος.
Η κίνηση κουνιότανε
η πίστη πίστευε
η ανάγκη ανάγκαζε και αναγκαζότανε
η ημέρα ημέρωνε
γλυκιά καρδιά μη φοβάσαι την έκθεση
η πλάση έπλαθε.
Η κίνηση ήταν απαραίτητη
όπως στον ποδηλάτη,
έτσι ήταν απαραίτητος κι ο ερχομός του τέλους.
Το τέλος αυτό που έπρεπε να ανακαλυφθεί
πριν το γνωστό τέλος.
Η γλυκιά καρδιά
ήθελε συχνά ν’ ανοίξει τα παράθυρα
και ν’ αφήσει τον άνεμο
να παρασύρει όλα αυτά
τα αραχνοΰφαντα ατμίζοντα παλάτια.
Αλλά την έπιανε μια αίσθηση ματαιότητας
σαν να μην άξιζε καθόλου, πια
ούτε καν η καταστροφή τους,
«πια» φώναζαν οι σωληνώσεις
και τα αντανακλαστικά
κι ο χρόνος αναγκάστηκε να υποταχθεί
στο παιχνίδι που ο ίδιος δημιούργησε.
Κι αυτός ο χρόνος ο συμπιεσμένος
φέγγιζε, ξεχείλιζε, ούρλιαζε
σα φλόγες που καίνε φλόγες
γεννούσε ακατάπαυστα
κι η αναπαραγωγή του ήταν
κι αυτή μια νέα ιστορία
μια νέα ιστορία με πριν και μετά
η ίδια αυτή ιστορία
απ’ όπου νομίζουμε ότι φεύγουμε
όταν μπαίνουμε σε ιστορίες νέες
αλλά ανακαλύπτουμε ότι είμαστε ακόμα
στην ίδια αυτή ιστορία.
Και ναι, δεν είναι ψέμα
σε κάθε μια ιστορία υπάρχει
καρφιτσωμένη κάπου μια λάμψη ανάμνησης
του προαιώνιου μύθου που λέει ότι
αυτή η πιο πολύτιμη
η μαγική αχτίδα του ήλιου
είναι τόσο πιο πιθανό να πέσει πάνω σου
όσο πιο πολλά σκοτάδια έχει διανύσει
για να φτάσει να σε βρει.
Θα ’ρθει η αχτίδα η πιο πολύτιμη
σε σένα το αμύθητο θα φθάσει φως
σα ζεστασιά γλυκιά καρδιά
να σου χυθεί, ηλιόμελο ζεστό στο κέντρο σου.
Κι όταν θα ’ρθει
πες το από τώρα
θα δεχθείς; πες
θα δεχθείς να σε τραβήξει
έξω;