πλάθονται, λατρεύονται, μυρίζουν
μα είναι τα υλικά ενός κόσμου
πάντα μικρότερου απ’ τον αυριανό.
Σ’ αυτόν τον κόσμο ό,τι αγγίξεις
αγγίζει τα γύρω του κι αυτά
τα γύρω τους κι αυτό και όλα τείνουν
με μανία προς την ισορροπία.
Ισορροπία σε κίνηση.
Με μια ζωή αλαλιασμένη μέσα της κλεισμένη
που ξόρκια μηχανές επινοήσεις επιστρατεύει
για να ξεφύγει από την πλήξη
ισόρροπη ή μη, σε κίνηση ή όχι.
Σ’ αυτόν τον κόσμο εδώ συχνά
στερεύουν οι συγκρίσεις
και η μαγεία της ζωής απλώνεται
σα φως μελένιο πάνω σ’ όλα.
Σ’ αυτόν τον κόσμο όλα μιλούν για όλα
όπως οι λαμπερές οι μαύρες πέτρες
που ολοστρόγγυλες αφήνονται
στου μαύρου κύματος και των αφρών τα χάδια
κοχλάζοντας
καθώς βγαίνεις από μια θάλασσα
μ’έναν ήλιο από πάνω σου.
Παιδί του ήλιου.
Χωρίς σειρήνες
Βλέπω μια πόλη που χορεύει
πάνω στην ύπαρξή της.
Βλέπω μια πόλη που βουλιάζει
ρυθμικά
μες στην πληγή του ονείρου
της.
Τα κτίρια σειούνται σύγκορμα,
ρέουν μες στους ρυθμούς τους
φιλιά ανταλλάσουνε,
χτυπήματα, βρισιές και χάδια.
Οι δρόμοι όλοι μαζεύονται κι
ορθώνονται ψηλά.
Κι ενώ γελάνε μ’ ένα γέλιο
γερασμένου φιλιού,
μπήγονται με μανία στο
έδαφος,
μέχρι να φαίνεται μονάχα
το τέλος Τους.
Σα μνημεία.
Ο αέρας φεύγει τρομαγμένος,
αρπάζεται απ’ το
πλέγμα του φωτός
που τρέχει μακριά.
Σέρνονται ντροπιασμένοι
κλαίγοντας.
Ούτε αυτοί ξέρουν; Κι αν
ξέρουν, δε μιλάνε,
ερωτεύονται.
Η πόλη μόνη στην άγνοια και
στη γνώση...
Η πόλη αυτή δεν θα πεθάνει.
Κι όταν ακόμη δεν υπάρχει, θα
ζει!
Γιατί έχω κι εγώ μερτικό στα
μάτια της· και βλέπω.
Στα παιδικά της μάτια.
Τομή
Η ανακάλυψη που τρέφει την
αρνητικότητα
η έμπνευση που δίνει αξία
στην υπόλοιπη ζωή
η συνειδητοποίηση που παρωδεί
τη θεϊκότητα
ο φαύλος κύκλος δεν νικιέται
με τομή
πρέπει να βρεις το κέντρο του
γιατί είσαι εσύ που σφίγγει
ο χρόνος περνάει, και πού πάει;
η μνήμη βουτάει στη λήθη και
πορώνεται
κι η πόρωση επιμένει σαν
καβούκι
δεν νικάει, δικαιώνεται
συμπτωματική αλήθεια, Τέχνη
αλήθεια με φωτοστέφανα και
δάφνες
και ηχούς
η θετικότητα κουραστική κι ο
Θεός δύσκολος
η πτώση το στάσιμο γοητεύει,
βάλε τα πράματα στη θέση τους
όπως μπορούσες από πάντα.
Αφές
Αφομοιώνεσαι στη δύση των
βιολετιών
περιστρεφόμενων
φοινικόδεντρων.
Απορροφιέσαι απ’ την καυτή
νυχτερινή άμμο.
Αναδύεσαι στην πλημμύρα
της αιμάτινης αίσθησής σου.
Πρησμένη χύνεσαι στο σκληρό
υγρό του κόσμου
και περνάς μέσ’ απ’ όλα τα
γράμματα αδιάφορα,
γεμίζοντας κίνηση τις
στάσιμες
θάλασσες του Παραδείσου.
Τίτλος
Παράλληλες μολυβιές γραμμές
οριζόντια
και κάθετα μια Κόκκινη που
φτιάχνει το περιθώριο
στ’ αριστερά.
Η πρόκληση για υπέρβαση, μόνο
απ’ τα αριστερά
πάνω στο επίπεδο.
Το χάος της σπείρας
προφυλαγμένο αριστερά,
το χάος του κενού γυμνό κι
αδιανόητο δεξιά.
Περιθώριο τρύπιο μέσα του
περνούν οι σπείρες,
πάνω του κρέμεται η σκηνή, η πλατεία,
μέσα του ελπίζει να περάσουν
οι μπάρες που θα επιλέξουν
την πλατεία του κι αυτό ως
άξια.
Περιθώρια ενωμένα έτοιμα να
σχιστούν για να
περάσουν από τον κόσμο των
επιπέδων
στο ντοσιέ της αιωνιότητας.
Προφανώς κοιτάζω την αριστερή
σελίδα
αφού ό,τι έρχεται ή πάει
εδώ πέρα
είναι δεξιά
(Ακόμα κι αν κράταγα το
τετράδιο ανάποδα,
ακόμα κι αν το στήριζα
στο δεξί μου πόδι).
ΤILΤ.
Σας κορόιδεψα
τελικά η υπέρβαση γίνεται
μόνο
προς τα πάνω ή προς τα κάτω.
Γεια μας
Παρατήρησε ένα κερί που
καίγεται.
Δεν κέρδισες μια μάχη με τα
όπλα σου,
αλλά μόνο με μια σημαία.
Ο προβολέας που έχεις
αριστερά στο μέτωπό σου,
ενώνει με φωτιά όλα τα
σχήματα.
Έχουν οι κινήσεις σου βαθιά
την ευθεία.
Δεν χρειάζεται να δείχνεις τι
νιώθεις.
Άσε τους άλλους να
καταλαβαίνουν μόνοι τους.
Μήπως θέλεις να έρθω εγώ; πες
μου.
Δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω
τη σκέψη μου.
Οι άλλοι κόσμοι είναι ο άλλος
κόσμος.
Θέλω πάντα να αισθάνομαι το
ξεπαρθένιασμα.
Ένα ολόκληρο έργο παίζεται
από τη μια κίνησή σου
στην άλλη.
Δεν χρειάζεται και πολύ για
να χάσεις.
Αρκούν δυο τρεις γωνίες.
Ώσπου κατάλαβες πως ό,τι σε
χωρίζει,
είναι ακριβώς αυτό που σε
ενώνει.
Υπάρχει ο ρυθμός των ρυθμών
εδώ,
γιατί είμαστε ακόμη στο ίδιο
πιόμα.
Ο κίνδυνος δεν ειδοποιεί παρά
μόνο
αν είναι αρκετά μακριά.
Ο κίνδυνος ειδοποιεί μόνο
όταν βρίσκεται
αρκετά μακριά ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου