Ρέω

Δε χρειάζεται. Δεν είναι απαραίτητο.
Δε μ’ ενδιαφέρει εμένα. Δε με νοιάζει. Βαριέμαι.
Δε με πειράζει. Δε διαφωνώ. Δε μ’ ενοχλεί.
Δεν πειράζει. Ψήνομαι.
Δεν πιστεύω. Δεν κολλάω. Δεν πιέζω.
Δεν κρατιέμαι. Αφήνομαι.
Δεν ξέρω. Μαθαίνω.
Δε μιλάω. Λέω.
Δε στέλνω. Πάω.
Δεν κοιτάζω. Βλέπω.
Δεν παίζω. Ζω.

Ταξιδιώτης

Θυμάμαι, κάποτε που τριγύριζα

στις ζούγκλες της Ζανζιβάρης

αντίκρισα έναν ιαγουάρο μες στα χορτάρια.

Μου ‘πανε σκέψου πριν μπαρκάρεις!

Όσα δεν βρήκες μην κάνεις κρεμαστάρια.

Κάθε δουλειά έχει και τις δυσκολίες της.

Έχει

Απίστευτο. Απειρόληκτες λέξεις, απειρόχωρες πίστες αγκαλιασμένων χοροπηδηχτών,

για ν’ αποδράσω απ’ την απύθμενη απειλή.

Σ’ έπιασα απ’ τα ρουθούνια και σε πέρασα

μέσ’ απ’ τις πύλες

της ανυπόμονης βελόνας μου.

Σ’ εκείνο το πέρασμα σ’ έδεσα κόμπο

κι άρχισα να ράβω ένα παλτό από δέρμα ουρανού.

Το ‘ραβα πάνω μου μα δεν πόναγα, δε μ’ έκαιγες.

Και γύριζα ολοένα να δω τον κόμπο,

να πειστώ πως είσαι δω.

Μα εσύ καιγόσουν μόνη, χλόη που τρώει τις ρίζες της,

δόντια που φάγαν όλο το κορμί τους μα δεν μπορούν

να φάνε τον εαυτό τους.

Αν είσαι συ αυτό που βρέχει τις νύχτες μέσ’ απ’ τις

φωτεινές τρύπες τ’ ουρανού, τότε ξέρεις

Ο ουρανός έχει χρώμα.

Ο ουρανός είναι χρώμα.

Είναι πεταλουδίσιες ζωές κι ανταύγειες που βουτούν

ξελιγωμένες μες στη λαχτάρα των ματιών σου.

Ώρες

Ώρα 1η

Πιστεύω ότι η καταστροφή του κόσμου

θα γίνει σύντομα.

Ελπίζω να καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό για μένα.

Ζω μ’ ένα ατέλειωτο άγχος.

Αν θα σας δώσω να καταλάβετε αυτό που νιώθω.

Σας αγαπώ.

Ώρα 2η

Μετρώ τις λέξεις και τα γράμματά Τους,

χωρίζοντάς τα σε τετράδες.

Πιστεύω ότι οι αριθμοί έχουν ένα βαθύτερο νόημα.

Είμαι προληπτικός.

Φοβάμαι ν’ αγγίξω επικίνδυνα πράγματα.

Δεν μιλώ για το μέλλον.

Φοβάμαι μη βγω προφητικός.

Ώρα 3η

Εδώ παλιότερα ίσως να σας έβαζα την αναίρεση

και τη νίκη του πρίγκιπα του φωτός

ή ίσως να σας ανέβαζα την αγωνία

μεταθέτοντας την ανατροπή στην τέταρτη ώρα,

βρίσκοντας την ευκαιρία να σας υπενθυμίσω

ποιες είναι σι πηγές των φώτων.

Τίποτα λέω τώρα

Τι να κάνουμε, ζούμε σε καιρούς επαναστατικούς.

Διαφήμιση Κυβερνοπάνκ

Είστε τυφλός; Τώρα κι εσείς μπορείτε

τηλεόραση να δείτε.

Πραγματικότητα; πρ, πράγμα, πράγματι, πραγματικό

πραγματικότητα.

Ώρα 4η

Είναι όλα καθαρά.

Τίποτα δεν χρειάζεται εξήγηση.

Απόγνωση, κινητήρια δύναμη της ιστορίας.

Είμαι βουτηγμένος σε εικόνες δίχως κόκκο.

Σας φιλώ λάγνα.

Ήρθε ο άνεμός μου να με πάρει.

Το πουλί

Με την αβροφροσύνη του μνηστήρα,

στην τεθλασμένη του καλωδίου,

έξωση της μοναχοκόρης,

αμπελίσια ξαστεριά

προληπτική γκάφα.

Ισοφαρίξω την εξέλιξη.

 

Το κύμα τον χρόνου

Ο χρόνος μάς άφησε έξω απ’ αυτόν

και μας παγίδεψε στο χώρο.

Δίνοντας μόνο ένα μικρό κομμάτι του σ’ εμάς.

Το σπέρμα του χρόνου.

Όσο χρειάζεται ακριβώς για να υπάρχουμε.

Τ’ αστέρια γύρω μου πάλλονται σε ζελεδένιο σύμπαν.

Θέλω να μπω μέσα του να ταξιδέψω

με τ’ αστέρια να μου σκαν χαμόγελα καθώς

χάνονται πίσω μου.

Είναι συναίσθημα ο ουρανός.

Συναίσθημα είναι το ποτάμι.

Το πουλί είναι συναίσθημα.

Στο μαύρο δάσος η ζωή ψάχνει

το κύμα του χρόνου.

Δεν είναι αυτές πυγολαμπίδες.

Είναι τ’ αστέρια που έρχονται σε μένα.

Άνεμε αστρίτη φύσηξε και φέρ’ τα,

μες στην ψυχή μου φύσα μου τ’ αστέρια.

Εκπυρσοκροτήτρια

Μη μπορώντας να ξεφύγω,

η τρέλα πρέπει ν’ ανεβαίνει

σήκω, πρέπει να φύγουμε, μ’ αρέσει.

ο χρόνος είναι ο τύπος που περιμένει στη γωνία

ο χώρος αγωνιά ν’ αποχτήσει την παραπέρα υφή,

μετα-καρτούν, μετα-σαλταρισμένη φάση.

ο χώρος είναι λιγοστός για να σε κλείσω

ο χρόνος μυστικοπαθής ζηλιάρης.

Στη μαγεία μέσα είσαι κλεισμένη

κι εγώ ο φιλόξενος διαφεντευτής της.

Όπου με βρεις θυμήσου με

και ψάλε μου.

Ψάλε μου ζωάκι μου μαγεμένο

ζηλεμένο ζωάκι, αγαπημένο, λατρεμένο.

Αλήθεια μου, ψέμα μου,

αγάπη μου, αγάπη μου,

φωτίτσα μου, ζωίτσα μου, φιλί μου.

Γυναίκα σαν δρα και φουντώνει η αρσενική μου φύση.

Μυστήριο άφατο, παντοτινό μυστήριο

θα είσαι πάντα μαγικό μυστήριο

ακόμα κι αν κάποτε δεν είσαι πια άφθαστο μυστικό

και γίνεις αμπέλι και σταφύλι και κρασί και ξύδι

κι εγώ μύστης σου.