ΤΑ
ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΝΕ ΞΥΠΝΙΟΥΣ

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Ερωτικό σε νεκρή φύση

Μόνο πηλό και μάρμαρο έχω για να πλάσω
τα όνειρά μου.
Γη, νερό, αέρα, φωτιά. Φως.
Βαρέθηκα το φως χωρισμένα σε ακτίνες.
Σε τετράγωνες ακτίνες.
Είναι προτιμότερο να φτύνεις τη ζωή σου
στα μούτρα τους,
από το να ρουφάς απ’ την καμπούρα που στολίζεις
μηχανικά κι αμήχανα
τα βήματά σου να σε κυνηγούν.

Υγεία, κυρίες και κύριοι.
Η τελευταία, παντοτινή αξία.
Ω επιστήμη!
Επιστήμη!
Επιστήμη ω!
Ο παράδεισος πια δεν χρειάζεται, ω της ελπίδας ζύμη!
Την προσφορά σου αναγνωρίζουνε κοινότητες
και δήμοι!
Για σε το πιο πικρόγευστο φολκλόρ ταξίμι.
Της βιονικής ψυχής μου η πλατίνα και το ασήμι.

Κι ο μελόγλυπτος Μετα-νόμος θα πρέπει να είναι
Αντι-νόμος.
Η μόνη αιώνια αξία στους αιώνες μας είναι
η τιμιότητα.
Η αξία του ένα.
Βρίσκομαι στο τέλος του απείρου
και ταξιδεύω απεγνωσμένα
προς την αρχή.
Το μόνο που μπορώ να διακρίνω είναι το μηδέν
που ελπίζω
να περάσω από μέσα του.

Ένα μου, είμαι ένας.
Άπλωσε τις φλέβες σου μέσα στις φλέβες μου.
Αγκαλιασμένη στην ψυχή μου
κάνε τις καμπύλες σου κύκλους.
Είσαι αμάξι, γεμάτο άτριχες μουσικές, που τρέχει
πάνω στα τρίγλυφα του μαυροκόκκινου τραγουδιού.
Περ
Άλλο το τραγούδι κι άλλο ο ήχος του.
νάω.
Αν υπάρχει λόγος που σ’ αγαπάω, τότε αυτός είναι
ότι είσαι το τραγούδι μου, όχι ο ήχος του.







Rock

Το ζήτημα είναι πού παίζεις.
Ακούς το τραγούδι σαν εμπειρία πρωτόγνωρη
σα γενέθλιο εναρκτήριο λάκτισμα.
Είμαι σ’ επαφή με την κιθάρα μας.
Η νέα συνείδηση που ηττήθηκε είναι η ROCK.
Ντου βι σα ντα;
Ντου βι σα ντά βι ντά σα ντά.
Η έμπνευση που πατάει γερά
στην ουσία των πραγμάτων
που είναι ηλεκτρική κιθάρα.
Ε εσύ! Ε, ε, εσύ! Ε, ε! Ε, ε, εσύ!
Εγώ;
Ναι, εσύ!
Βρε άντε από δω! Βρες κάναν άλλο.
Τίποτα δεν είναι κονσέρβα. Τίποτα δεν είναι νεκρό.
Θυμάσαι τα μάτια μας και τ’ αυτιά μας,
τι περίεργα που ένιωθαν, και λέγαμε μέσα μας,
αυτός γιατί ακούει ROCK;
Έχει πιει απ’ τα ίδια;
Είμαστε όλοι, η κοινωνία του ROCK
προσηλυτισμένοι πιστοί στο ROCK.
Το ROCK ήταν από την αρχή θρησκεία.
Δεν έγινε μετά.
Και μέσα απ’ αυτό, αναγνωρίζω
το μεγαλείο όλων των θρησκειών.
Χαϊδεύουν το μυαλό. Και ρωτάνε:
Πού είσαι; Πού θα ‘σαι;
Αυτός εδώ ο χώρος είναι μαγικός.
Κι οι ηδονές ατέλειωτες.
Αρκεί να πάρεις το δρόμο τους.
Δρόμος της ηδονής, δρόμος της γνώσης.
Είμαστε εμείς που η ηδονή του μυαλού
σταμάτησε κάποτε στη μαγκιά της δύναμης.
Αφού έτσι κι αλλιώς υπήρχε. Και υπάρχει.
Αλλά κάπου εδώ ξαναξεκινάει το δρόμο της,
ώριμα κι όχι σάπια.
Ήρθε η ώρα να δαγκώσω πρώτος το μήλο
και να δώσω το υπόλοιπο σε σας.
Τόσα χρόνια που μάζευα τις οικονομίες μου,
το ‘φτιαξα.
Είμαι η μηλιά και παίρνω την πρώτη τζούρα
απ’ το μυαλό μου.
Πάρτε το. Στην υγειά μας.
Όλα συμβαίνουν εδώ, όπως κι εκεί.
Όλα συμβαίνουν εδώ στο σπίτι μας,
όπως στο σπίτι των δικών μας, όπου
συνέβαινε καθετί.
Καινούριος έρωτας. Όλα τα καινούρια
τα ψυλλιαζόμαστε κατά τις ανθοφορίες μας.
Σημειώστε: Μόνη γνώση ο έρωτας.
Σηκώνεσαι και βλέπεις μπροστά σου
ένα λιβάδι. Με μία λεύκα.
Κι όλες οι φιγούρες των ανθρώπων
που θα συναντήσεις στη ζωή σου.
Τίποτε δεν έχει νόημα γιατί δεν υπάρχει νόημα.
Ποια νηφάλια κατάσταση, ποια βιοπάλη,
ποια θεά, ποια ομιχλοζάλη;
Εδώ είν’ η χώρα του φιλιού, της κάβλας.
Κάθε μέρα κι έναν καινούριο ουρανό απλώνουμε.
Και κάθε χρόνο τους φοράμε,
περιμένοντας τη χρονιά που θα τους φυσήξει όλους
από πάνω μας.
Αφήνοντας μόνο τον πλακούντα
γύρω απ’ τ’ ασχημάτιστο μυαλό μας,
που μπήκε αργότερα στις ράγες για την ομορφιά
τη δίχως σχήμα.





Δεν υπάρχουν σχόλια: